Sinds december reist er een beukennootje met me mee; het zit altijd in mijn jaszak. Telkens als ik mijn handen wil warmen en dit kleinood daar ontmoet, wordt ook mijn hart zonnig en warm.

Zoals ik eerder schreef, heb ik een behoorlijk drukke tijd gehad. Waar ik andere jaren in december stilstond bij het afgelopen jaar en plannen maakte voor het komende jaar, kwam ik daar deze keer niet echt aan toe. Ik had wel momenten, maar niet een langere periode waarin ik er echt voor zou gaan zitten.

Dit realiseerde ik me tijdens een van mijn wandelingen in het bos, en op dat moment viel mijn oog op de vele beukennootjes die er lagen – nog ingepakt in hun dikke, behaarde schilletjes. Een mooi symbool, vond ik, voor de nabije toekomst die nog onontdekt is. En ik stak er één in mijn jaszak.

De drukte duurde voort, totdat ik na de kerst een weekje op retraite ging. Ik hoor het me nog zeggen, dat ik dacht dat dit wel de tijd ervoor zou zijn. Die week ontvouwde zich van alles, maar niet over het afgelopen jaar – laat staan dat er een plan ontstond.

In januari was het schilletje van het beukennootje ineens open en kwam het nootje vanzelf naar buiten. Een paar dagen later was het schilletje weg en liep ik met dat beukennootje rond. Het had zich vanzelf aan mij getoond, zonder dat ik daar ook maar enige moeite voor had hoeven doen. Het enige wat ik had gedaan, was me er een paar keer per dag aan herinneren, met een glimlach.

Ik koester dit beukennootje en ik loop verder, terwijl het pad vanzelf, stapje voor stapje, ontstaat.